В деревню...
К тётке...
В глушь...
В Саратов...
Як што, магу назваць
Сто месцаў,
Дзе магу схавацца...
Ад безвыходнасьці,
Навязанай мне лёсам,
Які не вельмі
І залежыць ад мяне,
Бо босая, амаль галодная
На мозг,
Гляджу як бэсцяць ...
Перспектыву росту...
Краіны, цягне што
У багну нас...
За сабой...
І далей- горш,
І кропка незвароту
Ўсё набліжаецца...
Лавінай снежнай з гор...
Не застаецца часу мне,
Каб зноў з маімі перспектывамі
Спаткацца.
Таму шкадую я гады...
Пад гнётам...
Замест палётаў...
Мар узнёслых...
Гатова ладзіць беларускі я Майдан...
Ужо даўно гатовая ...