Быў нечы двор.
Урочышча, Сычы.
Ішлі гады.
Плот асядаў у багну.
Жылі дзесь крывічы,
жылі дзесь дрыгвічы,
А тут радзімічы...
Спазнаць я прагну,
Ці захаваліся і памяць і той плён,
Які дзяды чакалі, кідаючы семя
На бацькаўскі і мой цяпер загон, —
Вось-вось спытае маладое племя.
Пад вольхамі крынічка б’е.
Туды
Іду, здарожаны, з кавенькай,
Каб зачарпнуць гаючае вады
Забытай там
бяроставай кузенькай.