Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Міхась Стральцоў

Нарадзіўся 14 лютага 1937 года ў вёсцы Сачын Слаўгарадскага раёна Магілёўскай вобласці ў сям'і настаўніка. Скончыў Беларускі дзяржаўны універсітэт (1959). Працаваў у газеце «Літаратура і мастацтва» (1959—1961), часопісах «Полымя» і «Маладосць» (1961 —1968), з 1984 — загадваў аддзелам крытыкі часопіса «Нёман».

З першымі вершамі выступіў у друку ў 1957 годзе. Працаваў у жанрах прозы, паэзіі, крытыкі. Аўтар зборнікаў вершаў «Ядлоўцавы куст» (1973), «Цень ад вясла» (1979), «Яшчэ і заўтра» (1983), «Мой свеце ясны» (1986). Пяру Міхася Стральцова належаць кнігі прозы «Блакітны вецер» (1962), «Сена на асфальце» (1966), «Адзін лапаць, адзін чунь» (1970), «Падарожжа за горад» (1986); крытыкі і эсэістыкі — «Жыццё ў слове» (1965), «Загадка Багдановіча» (1968) ,«У полі зроку» (1976), «Пячатка майстра» (1986). Аўтар кніг выбраных твораў «На ўспамін аб радасці» (1974), «Выбранае» (проза, паэзія, эсэ, 1987).

Перакладаў на беларускую мову раман Чынгіза Айтматава «Буранны паўстанак» (1987), асобныя творы расейскіх, украінскіх, італьянскіх, лацінаамерыканскіх паэтаў.

За зборнік паэзіі «Мой свеце ясны» ў 1988 годзе Міхась Стральцоў (пасмяротна) удастоены звання лаўрэата Дзяржаўнай прэміі БССР імя Янкі Купалы.

stralcou.jpg


Сярэдняя: 4 (48 галасоў)

А будзе час, калі і без нагоды,
А проста так, ад шчодрасці быцця,
Успомняцца ранейшыя нягоды
Раней нязнанай мерай пачуцця.

I тое ўсё, што некалі балела
I што гняло варожай варажбой,
Падасца смуткам — скрухай пераспелай,
А ўвогуле — харошаю журбой

Па тым усім, што гэтым Шляхам Млечным
Сплыве ракой — шумліваю слязой —
He ў залаты век, не ў сярэднявечча,
He ў мезазой або палеазой, —

Туды, дзе, па правераных прыкметах,
Для ўсіх з другога свету прыбышоў
Цвітуць сады і неба ў дыяментах,
А ля вады — эфірны скавышок.



Сярэдняя: 4.1 (47 галасоў)

З двара прыйду і сяду ля агню.
Палаюць дровы. Ссечана капуста
На градах — блаславенне дню.
Змрок у палях — там сіберна і пуста.

Узыдзе месяц позна. На парог
Я ноччу выйду. У нямым здранцвенні
Паветра, далеч. Серабрыцца лог
За сажалкай — на ім снуюцца цені.

О роднае маё! Як доўга да цябе
Ішоў я, кволы падарожнік.
О весялосць у восеньскай журбе!
Агонь.
Саган.
Вуголле і трыножнік.



Яшчэ не ацэнена

Вось гэта музыка сама
Сабе гучыць. Ёй справы мала,
Што дзесьці водгуку няма,
Што недзе музыкі не стала.

Як бы не ведае мяжы,
Як бы сама сябе люляе
I ўжо на нейкім рубяжы
Сябе самую адмаўляе.

I ўжо не музыка чутна,
Калі нясвойскаю ахвотай
Грыміць раскатам перуна,
Трапеча гулам самалёта,

Калі ў правалах гукаў тых,
У страшнай роспачы канання
Трымценне струнаў залатых —
Як лёс або наканаванне!