Крыўда
Лявон дзівіўся ўжо даўно:
“Чаму так жоначка астыла?
Ну нібы тое бервяно,
Чаму ў жылах кроў застыла?”
Ён галівудзіў колькі дзён, -
Сябрук сказаў яму: “Зайдзі!”
Запіску дома бачыць ён:
“Калі што будзе, не будзі!”
І тут пакрыўдзіўся Лявон,
Шкада сябе яму тут стала:
“Ізноў ранейшы чую звон,
Кідаць яе пара настала!”
У свеце многа ёсць жанчын,
Мо зацікавіў ён каго?
Не бачу важкіх я прычын,
Каб ім не прытуліць яго.