Калісь на Купалу мы ледзь не да шалу
кахалі, кахалі.
І нашыя дочкі на шчасце вяночкі
па рэчцы пускалі.
Той ночкай улетку мы папараць-кветку,
бы скарбы, шукалі.
Праз вогнішча цела з табою мы смела
да стомы скакалі…
…Хай час таго шчасця
(купальскага шчасця!)
у памяці вечна жыве.