Хацела да цябе напісаці
На пялёстку ружы пахучай,
Але пялёстак мог згінуць
У пору буры грымучай.
Хацела да цябе напісаці
На скрыллі у матылёчка,
Але матыль умірае,
Як прыйдзе цёмная ночка.
Хацела я ліст паслаці
Праз ластаўку з нашага дома,
Але ж яна магла даці
Яго каму-небудзь другому.
І так дзянёчкі праходзяць…
Не маю яго як паслаці,
А ліст такі ўжо сардэчны
Хацелася напісаці.
Дзіўная рэч. Чым больш
Дзіўная рэч.
Чым больш праходзіць дзён з першага чытання, тым больш сур'ёзным выглядае для мяне гэты твор.
З ПАВ УК
Які ж гэта ліст, калі
Які ж гэта ліст, калі ружай
чырвонай, заходняй квітнее?
Калі матыльком не пільнуе,
а рвецца да вогніка – змея?
Калі ён ляціць так імгненна,
што ластаўке той не пад сілу?
Якой з яе хуткасцю неба
да глебы бліжэй, чым да млыну?
У ноч не убачыце ружаў.
І крылы зусім не патрэбны.
Дзянёчкі хацелі прымусіць,
Сардэчка пачула надхненне.
У вераса горкі смак лесу,
Пясок са спазненнем у часе.
І мёд цемны ў вулеі зрэшты.
.
Не хочацца ёй яго жаліць.
Ну не, дык не. Пайду ад
Ну не, дык не. Пайду ад ліха.
Але ж Вы Зося і майстрыха!