Зацярушаны думкі смугою,
ты ў разваге аб нечым, здалек,
бо ніколі душу не загоіш, -
мы дзядоўнікам скрыты ўдваех.
Пустазеллем пакрытыя мроі.
Моўчкі слухаю ту цішыню,
што даслаў да мяне ў падарунак
ты ў лісце - бязуважна крануў
мае вусны - халодна, марудна.
Непахісны сусветныя руны.
Так. Пакуль непрытомна - кранай
з кветкі росную вільгаць уночы, -
ты яе асабіста паклаў.
Да сабе паасобку мы крочым,
заўважаючы свой небакрай.