ЛІСТ ДА ПАТУХЛЫХ ЗНІЧАК…
Маме маёй Матулі
Я трымаю ў руках твой льняны сувой
І пішу да цябе ліст, Мама маёй Матулі…
Вечар раскрыліўся над маёй хатай,
Дробны дождж засцілае шыбы,
Я трымаю ў руках тваю спадчыну…
Ты сеяла… і вучыла сеяць мяне,
Ты ткала і вышывала крыжыкам…
Крыжык на сарочцы, крыжык на целе,
Крыж на вясковым цвінтары…
Я сею жыта і збажыну,
Ды збіраю ўраджай – суквецці дзікага палыну.
Кудзеля мая поўніцца чорнай кастрыцай,
Але я праду з яе белую ніць.
Кволую, танкую!..
Даўгую?..
Вецер ірве мой каляндар –
Травень, лістапад, люты…
Жнівень мой выпаў з калаўроту часу,
Жыта маё не саспела…
І сёння я пішу ліст у Вечнасць,
Ліст да патухлых знічак,
І вучуся ставіць свой подпіс крыжыкам, –
Так, як рабіла гэта ты, Мама маёй Матулі.