Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

ЛIСТАПАД - СНЕЖАНЬ

Сярэдняя: 4.4 (8 галасоў)

У лістападзе, як на дзіва,
Заўжды змывае ўсю імжу
Пахмельнай пропіссю курсіва
Дыяганальнага дажджу.

Прастора горада пусцела
Да зазімку напагатоў,
I той хаваў худое цела
Ў валасяніцы халадоў,

Варочаўся ў працяглым свісце
Праз ноч і вецер напралом,
Падзёртае няслося лісце
Калматым рыжым табуном.

Замеры мне даруй благія,
Бязлюднасць вулак і двароў –
Я ўспамінаю настальгію
Асенніх цёмных вечароў.

Яны, захутаныя кофтай,
Зусім падобнай да брані,
Пад беласнежнай сопкай коўдрай
Хаваюць сумна нашы дні.

Скавала ланцугамі сцюжы
Шчымлівы восеньскі разброд,
I лёд суцішыў подых лужы,
Заціснуўшы вільготны рот.

Забудзем марнае шматслоўе,
Пакінем гэту кругаверць,
Нас прагне ціхае зімоўе,
Амаль нагадваючы смерць.

Парэшткі бабінага лета
Рассыпаліся ў пыл і прах,
Дзе дрэў кашчавыя шкілеты
Ўразлад вандруюць па снягах,

Змяінае спляценне ценяў
Закручваючы мітуснёй.
I нашы ўласныя спляценні
Iх непакрытасці раднёй.

Iм так жа мроіць без надзеі,
Як нам нясілець без надзей
З татуіроўкамі завеі
На кволай чырвані грудзей.