Ля ракі ў лесе так ціха,
І зязюля лічыць нам гады…
Рака шэпча ціхім уздыхам…
Воблачкі ўздымае – вільгаці клубы.
Вогнішча гарыць, трашчыць, гаворыць
З намі цёпла, па-сяброўску.
Неба ў хмарах дожджык цэдзіць,
Кроплі шэрыя, як з воску.
А зязюля не спыняе
Лік маіх гадоў у смузе.
Быццам ведае…лукавіць,
З ціхай песняй на лузе.