Дарога вяла на Ляўкі.
Праз ніву.
Праз лес.
Праз вякі.
Цяжарна ўздыхала ралля.
Храплі на аселіцах коні.
Свістала ў прасторы Зямля —
Каля небасхілу,
Каля
Той жылкі, што б'ецца на скроні.
Дарогу ўздымала гара,
I там, дзе дарога знікала,
Над вечнай вадою Дняпра
Стаяў нерухомы Купала.
Кацілася шляхам сваім
Рака —
Як магла,
Як хацела.
Быў страшны Купала —
На ім,
Яшчэ даваенным, жывым,
Святочна
кашуля гарэла.
Хісталіся цені жуды
Сляпымі маланкамі ў змроку...
Адзін толькі крок да вады!
He зробіць ён гэтага кроку.
Ён скуру здзярэ, як луску,
I рушыць на вольны гасцінец...
Ён пройдзе яшчэ праз Маскву
Па цьмяных прыступках гасцініц.
Ён будзе на сходках начных
Спяваць,
Зратаваных ад кулі
Сяброў абдымаць —
I на іх
Святочна
запальваць кашулі.
Ён будзе!
...Кружыла Зямля.
Храплі на аселіцах коні.
Усё гэта будзе — пасля.
Усё гэта будзе — ніколі.
Пасля — у мальбе і праклёнах.
Ніколі — у спратах віны.
...Адзін
I адзіны
З мільёнаў,
Адзін і адзіны,
спалёны
На ростанях смутных
Вайны...