Лясун, самотны і імшысты, На імшы старога леса, Заціснуты сярод ілжы Зімовых крэсаў, Сумуе аб ялінцы, Якой смяротны вынеслі прысуд. І пачынае ён маліцца За упакой яе душы: Ўваскрэсні, елачка, як цуд, Пярун дапамажы!