Мае сто гадоў адзіноты
ці мінуць мяне, ці крануць…
Пустэча на сэрцы, галеча,
адзіноты ахвота
не дае мне заснуць.
Калі цяпер я жадаю
быць клёнам на падбітай назе.
Далей будзе што?
калі горачы маю
кілаграмаў з сотню ў ва ўсёй яе красе…
Што ў ёй я знайшоў?
Сумны позірк далёкіх вачэй.
Цёмны водблеск бяссоных начэй,
І штодзень гарачэй, гарачэй
Ад яе шалёных слоў.
Ці прагнаць мне яе,
адарваць ад сябе,
і застацца зусім аднаму?
Спачувае адзін толькі вецер,
ён таксама адзін на зямле.
Адчыніць сэрца зноў –
не благое выйсце…
Адзіноты маёй
сто гадоў,
як ад клёна
сто восеньскіх лісцяў.