Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Майго дзяцінства сенажаць...

Яшчэ не ацэнена

Майго дзяцінства сенажаць.
Прыйшлі мы з мамай сена жаць.
Са мною роўная трава
Шугае ў гаі
Крапіва!

І мне прыемна, што яна
За канюшыну будзе нам
Да балаціны дамяшаць
Зімой скаціну суцяшаць.

– Мо лепш было б яе касіць?
– З касой тут рады не дасі.

Нідзе не дзенешся – цярплю,
Сярпом сагнуўшыся, сярплю.

Дзень сонца жар разварушыў.
Зірнуў: аблокаў – ні душы.
Хоць плач,
Калі жаданне ёсць:
На твары пот не выдасць слёз.

Ды мама жніўную пяе –
Аж гай заслухаўся яе!
І вось пачуў:
– На сёння до –
Усохне будзе сем пудоў...

Нібы праз вопратку тады,
Яшчэ смыліць мне праз гады
Майго дзяцінства сенажаць.
Прыйшлі мы з мамай сена жаць.

І часта ўсмешкаю кране –
Што аніколічкі мяне,
Хоць быў я неслухам парой,
Не біла мама крапівой.