Нашто ты, Госпадзі, мяне пазваў
На подзвіг вераломства несвавольны
I ганьбаванню вечнаму аддаў?
Чаму завабіў у намер крамольны
Мой слабы мозг, каб адчуваў і ён,
Наколькі здрадны космас навакольны?
Нашто не лаўр, не кіпарыс, не клён
Ты мне абраў, а брыдкую асіну,
Каб мне бясслаўны быў заўжды праклён?
Няўжо да твару Госпадаву Сыну
Са смертным мэту цяжкую дзяліць,
Даверыўшы благую палавіну?
I што яшчэ ён здольны прад’явіць,
Акром таго, чым набухае шыя,
Каб Дабравесце хрыпам усхваліць
Над долам глыбінёй у тры аршыны.