Я ляжаў у глухой цішыні,
Адпачыўшы ад цяжкіх баталій.
Надмагільных ялін карані
Скрозь рабрыны мае прарасталі.
Тым суглінкам, што грудзі занёс,
Тым кустоўем, над ярам навіслым,
Шар зямны – невыносны, як лёс, –
На мяне наваліўся і сціснуў.
Я спачатку сумеўся ў пяску,
Разгубіўся, не верачы ў тое,
Што цяпер мне на ўласным вяку
Быць пажываю для травастою.
Як жа здарыцца гэта магло,
Хто мяне нейкім жудасным чынам
Пад айчыну шпурнуў у жытло?
А яна – нада мною, айчына!
Я не помніў, як згублена плыў
Чарадою, ужо нежывою.
I падняты падэшвамі пыл
Затушоўваў фігуры канвою.
Тут ішлі каталі, кавалі,
Старычыны і хлопец кірпаты...
А ці хопіць на ўсіх нас зямлі,
Курапаты мае?
Курапаты!
I прываблена поўз да мяне,
Як пітух да напоўненай чаркі,
Па залітай крывёй баразне
Налыгач ланцуговай аўчаркі.
Шамацеў метлюгамі трысця
Долу край, што пясчаная крыпта.
Нас Iосіф выводзіў з жыцця,
Як Майсей – сваё племя з Егіпта.
Я не чуў ані выстралу ў лоб,
Я не бачыў ні сонца, ні лета,
Пасля працы крывінкі саскроб
Лейтэнант з кабуры пісталета.
Толькі ветрык крыху варушыў
Нежывое валоссе-пакулле.
Я памёр. Быццам, як і не жыў.
Я сышоў, перакрэслены куляй.
I зляталі ў спалоху наўгрунь
Птушаняты і воблак калматы –
Нада мною калышацца рунь,
Курапаты мае!
Курапаты!
Я не ведаў наогул тады
Для чаго пад зямлёю сатлею,
Для якой жа такой злыбяды?
I ніколі ўжо не зразумею.
Аб спакоі маім не малі,
Не акурвай жывіцай, кадзіла.
Хціва прагнучы праўды з зямлі,
Як жа мне паквітацца карціла!
Растлумач мне, малітвены дым,
Кім заведзена гэта прычына,
Што спрадвеку ты дзецям сваім
Б’еш наводліў па твары, айчына?
Мо з таго, што ты ўласны народ
Са сваіх пастрасала далоняў,
Ты і валішся ў прорву штогод,
Ты таму і ляціш у бяздонне?
Лівень косткі мае закране,
З паднябесся нясуцца раскаты,
Я ляжу. I не выбрацца мне.
Курапаты мае!
Курапаты!