Калі на праспектах,
алеях,
На вулках жывых,
маладзёжных
Гарадоў нашых,
славай авеяных,
Маладых сустракаю — хіповых,
заможных —
З халоднымі мёртвымі тварамі,
З вачыма,
бы хцівасць гіены,
Мне здаецца,
што выйшлі таварамі
З магазінных вітрын манекены.
Душы ў бяздушшы размыліся.
Сталі рэчы кумірам надзей —
I паміж нас растварыліся
Маскі ў абліччы людзей.
Кроў гарачая грымам падменена.
Погляд ясны —
глухой слепатой.
Душа
на анучы разменена—
Манекен задаволен сабой.
Ён пагардліва грэбуе моваю.
Родных выракся песень,
бацькоў.
І з пыхлівасцю злой, безгаловаю
Ў сабе песціць чужацкую кроў.
За усмешкай яго — подых тлену.
Ён знікае хіба пад дажджом.
Бойся, шчыры давер, манекенаў,
Прыкрытых
хіповым
плашчом.