Праносяцца Дні і самотныя Ночы,
Збіраюцца Месяцы ў Годы.
І толькі Ўспамін пра бліскучыя Вочы
Ратуе жыцця Асалоду.
Адзіны бязвінны той Успамін
Мяне на Паверхні трымае.
А побач праносяцца зграі Гадзін
Жыцця, што Надзеі не мае.
Абрыдла так жыць - ні Сяброў ані Ворагаў -
Ды Песні спяваць у Журбе!
Жыцце - безнадзейнае, шэрае, хворае!
Бо побач не мае Цябе...