Памяці лейтэнанта
міліцыі В. Сцяпанава
На бітым, асколачным шкле
He кожны станцуе босы,
А ён бы, напэўна, здалеў —
Такое мне сёння здалося...
Людзей паважаю адчайных,
Адкрытых душою наскрозь,
He ў рэстаранах ці чайных
Расчуленых спіртам да слёз.
Людзей паважаю строгіх,
Канкрэтных і дзелавых,
Якія «не робяць ногі»,
А б’юць у адказ пад дых.
Такія не ліжуць раны,
He лічацца з часам і сном...
Даруй мне, таварыш Сцяпанаў:
Ты стаў мне высокім святлом.
Ты стаў мне высокаю зоркай
Першай велічыні...
Бывае у горле горка
Ад гэтай святой чысціні.
Секунды... Секунды... Імгненне
Доўгае, да нематы...
З ганьбаю жыць на каленях? —
Гэта не новы матыў.
Чулі нутром падонкі —
Звершыцца страшны суд:
Маскіравалі тонка
Рук неадмыўны бруд.
Подла і ціха, з рызыкай
Нелюдзь курок адцяг...
Стрэл — па законах фізікі,
Смерць — па законах жыцця.
...Ha бітым, асколачным шкле
He кожны станцуе босы,
А ён бы, напэўна, здалеў.
Я ведаю — мне не здалося!