Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

героі

***

Яшчэ не ацэнена

Нацыянальная самасвядомасць знікла,
У беларусаў яе цяпер няма!
Бо беларус, як той крот панікнуў
У нару сваю, забыў сваё імя!

Каб зналі продкі нашы дарагія,
Што пасля іх нашчадкі будуць вось такія
Як мы, то хіба ж змагаліся б яны
За нашу незалежнасць, быццам перажыўшы тры вайны!?

Не варта так рабіць, шаноўныя сябры,
Не варта забываць свае старажытныя карані,
Бо згінем мы ў выніку як нацыя
І пойдзем прыслугоўваць да пана, майце рацыю!



Сярэдняя: 5 (1 голас)
                  Памяці лейтэнанта
                  міліцыі В. Сцяпанава

На бітым, асколачным шкле
He кожны станцуе босы,
А ён бы, напэўна, здалеў —
Такое мне сёння здалося...

Людзей паважаю адчайных,
Адкрытых душою наскрозь,
He ў рэстаранах ці чайных
Расчуленых спіртам да слёз.

Людзей паважаю строгіх,
Канкрэтных і дзелавых,
Якія «не робяць ногі»,
А б’юць у адказ пад дых.

Такія не ліжуць раны,
He лічацца з часам і сном...
Даруй мне, таварыш Сцяпанаў:
Ты стаў мне высокім святлом.

Ты стаў мне высокаю зоркай
Першай велічыні...
Бывае у горле горка
Ад гэтай святой чысціні.

Секунды... Секунды... Імгненне
Доўгае, да нематы...
З ганьбаю жыць на каленях? —
Гэта не новы матыў.

Чулі нутром падонкі —
Звершыцца страшны суд:
Маскіравалі тонка
Рук неадмыўны бруд.

Подла і ціха, з рызыкай
Нелюдзь курок адцяг...
Стрэл — па законах фізікі,
Смерць — па законах жыцця.

...Ha бітым, асколачным шкле
He кожны станцуе босы,
А ён бы, напэўна, здалеў.
Я ведаю — мне не здалося!


Сярэдняя: 4.6 (11 галасоў)

Фінал сапраўдны, невясёлы,
Праўдзівы, як і мае быць:
Загіне той, хто будзе кволы,
Хто моцны — вечна будзе жыць.

Не будуць ім спяваць псаломы,
Імёны пойдуць у нябыт,
Згарыць жыццё хутчэй саломы,
А справа — вечна будзе жыць.

Агнёў у гонар не запаляць
(Не будзе рук, каб запаліць),
Але адзін агеньчык — памяць —
У душах вечна будзе жыць.

Забітых душы не ўваскрэснуць.
Ды і навошта ўваскрасіць?
Што ім было на гэтым свеце?
На тым жа — вечна будуць жыць.

Праменьчык блісне — і пагасне,
І вецер доўга будзе выць.
Хто не знайшоў на свеце шчасця,
Няшчасным вечна мусіць быць.

А людзі доўга не забудуць
І за зямлю сваю маліць
На словы тых заўсёды будуць.
...І стане ўсё як мае быць.



Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

      Крок… Яшчэ крок…
                     Гарачыя вочы…
                               Цемра… Цьмяная ноч…
                                              Лес… Цішыня…

      Месяц вабіць застылыя дрэвы.
      Іх цені змяшаліся пад чорным покрывам галля.

      …Нашэптваюць жахі… Блішчаць чыесьці вочы.
                                                             Зоры – маўклівыя сведкі…
      Крок… Яшчэ крок…

      Хруст галля пад нагамі парушыў ідылію.
      Разарваў маўклівасць і цемру.

      Бліск чыіхсьці вачэй змяніўся з таямніча-жудаснага

на незразумела-заклапочаны.

Хтосьці крочыў і не ведаў,
Што вакол ноч, цішыня, цені й сполах.

Лес разгубіўся ў неспадзеўцы.

       Крок… Яшчэ крок…
                            І згінула цемра.

2004/2002