Міколу Федзюковічу
Душа – абстрактнае паняцце...
Балкон маленькі над жыццём,
Дзе побач шчасце і няшчасце,
Імклівасць дзён і забыццё...
Душу параніш – ные сэрца,
Бо сэрцу без душы не жыць,
Здаецца, раптам разарвецца,
Так часам моцна забаліць.
Цяплом душу сагрэе штосьці,
I ў сэрцы – трубаў звонкіх медзь,
Яно ўскіпае маладосцю
I хоча птушкай узляцець.
Балкон маленькі над стыхіяй...
Жыцця трывожная імша...
Баліць яна, смыліць і ные –
Паэта ўзнёслая душа!