Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Янусь Малец

Нарадзіўся 8 лютага 1951 года ў вёсцы Хрыстова Пастаўскага раёна. Сапраўднае імя — Іван Вільгельмавіч. Пасля заканчэння васьмігодкі вучыўся ў Полацкім ГПТВ-66, працаваў на Віцебскім заводзе сантэхзагатовак, затым скончыў марскую школу ў горадзе Находка на Далёкім Усходзе. Пасля вайсковай службы пад Хабараўскам скончыў Беларускі дзяржаўны універсітэт (1983). Працаваў рэдактарам літаратурнага аддзела часопіса «Вожык» (1993–1994).

Друкуецца з 1974 г. Адзін з аўтараў калектыўных зборнікаў «Лагодны прамень раніцы» (1988), «Асцюкі за каўняром» (1989) і інш. Творы пераважна ў жанры сатыры і гумару. Аўтар зборнікаў «Бедны конь» (1992), «Трава ў вушах» (1994), «Родны мацярык» (1995), «Намінальны людзель» (2005).

Член Саюза беларускіх пісьменнікаў.



Сярэдняя: 4.3 (7 галасоў)

Фікуса доўгі ствол.
Стол.
Лямпа чакае сустрэчы
З вечарам.
«VEF Sigma»ДВ
Высвечвае.
Тры штучныя кветкі ў вазе.
Ім сумна.
І ў радыёджазе
Музыка іх не кранае –
Яна праплывае
Міма
Праз шторы дзве,
Дзе –
Блакіт і снег,
Гараж і склеп,
Застыла ўсё
У летуценні
I асляпленні
Марознага маўчання.
Чагось чаканне...
У музыцы - паўза...
Гадзіннік адразу:
Цік-так... цік-так...
Штампуе звыкла фразы.



Сярэдняя: 4.5 (54 галасоў)

А вершы можна холадна чытаць.
І не прыкмеціць сэрцаў іх біццё,
І не заўважыць, як яны кіпяць
Жыццём.

Не зразумець, як горача гарэў
І са слязьмі глядзеў на гэты свет,
Як вырываў з душы і смех, і гнеў
Паэт.

І толькі потым, як замоўкне ён,
Прыпаўшы мёртвым сэрцам да стала,
Прарвецца бурна, быццам бы цыклон,
Хвала.



Сярэдняя: 3.8 (4 галасоў)

А справа, мусіць, у сумленні...
Яно нам душы ці ірве,
Калі струхлелае бярвенне
Карэнне высекчы заве?

Давалі ў рукі нам сякеры
Абервянелыя дубы
I прымушалі нас паверыць,
Што секчы трэба для сяўбы.

I секлі часта без патрэбы,
У сэрцах тоячы пратэст,
Прычым на гэты гвалт ганебны
Ішлі, як на вялікі фэст.

Няслі крыклівыя плакаты,
I кожны рваў натужна рот...
Што не прыбудзе хлеба ў хату,
Ты ўсё-ткі ўбачыў, мой народ!

Адчуўшы ўчора вецер вольны,
З душы ты саскрабаеш бруд,
Дык не дазволь жа больш ніколі
Загнаць сумленне ў цёмны кут!