На акеньца сеў маё
Воран…
І давай пужаць мяне
Горам…
-Ой, што здАрыцца з табой
Хутка…
І не дзесьці там .
Тутка…
-Дурань, дурань ты,
Воран…
Бо, няма нідзе таго
Гора…
Каб магло мяне яно
Зьвесьці…
Гэта згінеш ты
Дзесьці…
А ў мяне ўжо ўзраслі
Дзеці…
Па жыццю бягуць мае
Ўнукі…
Адзінота ў цябе,
Глюкі…
Бо, жывеш ты без сям’і,
Воран…
Сам сабе і сябрук,
і Вораг…
*+*
26 снежня 2012г.
(**пужаць – пугать; здАрыцца – случится; хутка – скоро;
Дзесьці – где-то; сябрук – друг)