Была калісь Краіна ТУТ…
Прывольны Край – для Чалавека…
Ды пасяліўся ТУТ – Павук.
З Радзімы сатварЫў калеку.
І на Краіну – наваліўся Сон…
АплЕцена Краіна павуцінай…
Павук у цэнтры – сОчыць ён,
за кОжнай беларускаю хацінай.
Каб – не былО дабЫтку ў ёй…
ХапАла каб – на крОхі…
ЖыццЁ каб парасло ЧарнабылЁм…
Каб мы усЕ – падохлі !
ПаўсЮль – ГалЕча, і БядА…
І распаўзАнне Гнілі з БрУдам…
Павук па павуцінам-правадам,
у хату кожную – нясе сваю атрУту !
ТУТ людзі – не жывуць…
СнуЮць, спалоханна – не ходзяць…
Калі цябе ТУТ – не сагнУць,
цябе ТУТ – злОмяць !
Была калісь Краіна ТУТ !
ТУТ птушкі – сонца сустракАлі !
І неба – павуцінаю аплЁў Павук…
Пад шэрым небам ТУТ жывЕм гадАмі…
Прачніцесь людзі ! Сонцу дайце ход !
Дарэмна Богу жАліцца !
Павук – нас жрэ ўжо дваццаць год !
Сажрэ Усіх ! І не падАвіцца….
Рві павуціну !
Кожны з нас – сваЮ !
Бацькі !
Вучыце гордасці сваю дзяціну !
Я – Словам за Радзіму паўстаЮ !
ЗнічтОжым – ПавукА і павуціну !
*+*
4 студзеня 2014г.