Сонца нячутна адчыняе заходнюю браму і знікае за ёй.
Вечар канём вараным выходзіць з-за далёкага пагорка.
Прыціхлы вецер сплывае ўдалеч на спіне ракі.
Тужлівыя цені блакітных анёлаў блукаюць між дрэў.
З ляснога гушчару выходзяць здані памерлых.
Чужынец у чорным нясе трывогу пад сваім плашчом.
Заржавелая клямка сумуе па руках гаспадароў.
Хата на падворку аглухла ад учарашніх грымотаў
і не чуе крокаў чужынца.
А Ён набліжаецца...
І туман смялей абвівае,
бы васьміног шчупальцамі,
знямелы той дом і закінуты сад.