Між сузор’яў далёкіх сусветаў,
Між касмічных палеткаў душы
Там, дзе цьмяцца абрысы паэтаў
Там, дзе сняцца інакшыя сны,
Напрадонні бязважкасцю сцяты,
У няіснай журбе маўкліні,
Прамінаюць змарнелыя святы
Зграяй даўніх часоў, бы з труны.
Там, Яе напаткаўшы між зданняў,
Там, пра сутнасць забылы сваю,
Гэта слова…(не! не! зноў падмане)
З вуснаў шалых сарваў, бы траву,
Што завецца жабер, дзедавіцай,
Што, як кажуць, зыначыць душу,
Злагадою буяе-іскрыцца,
Толькі ты не ўвойдзеш ў раку…
Між сзор’яў распаленых сненнем,
Між смарагдавых гоняў душы
Там, вякуюць дзе ўсе пакаленні,
Там знянацку знайшоў Яе ты.