МЛЫН
Мукою сыплецца Шлях Млечны…
І я прыпомніў, як малым
Прыехаў з бацькам у Замэчак
Дзе ўбачыў, быццам замак, млын.
А побач стаў бязмежным здаўся, –
Стыхія ўразіла вады.
Пасля так, пэўна, не здзіўляўся,
Як мора ўбачыў праз гады.
Стары млынар насустрач выйшаў,
Сівы, як лунь, нас прывітаў.
Застаўку ён падняў увішна,
І вадапад
Са става
Стаў
На кола падаць.
І наўкола
Шум-гул разнёсся…
І рукам
Дагэтуль помніцца
Як долу
Ціхутка
Падала
Мука…
…Вада імгненняў круціць кола, –
Няспынна меле часу млын,
І думкі сыплюцца мукою,
З якой мне хлебам – успамін.