Я веру у тайны прадвесня.
І ў заўтрашні светлы дзень-
Бо недзе ў тайзе нябеснай
Пасецца мой Белы алень.
Ён зорачным хлебам снедае.
Разгавеецца да відна.
Усе беды людзей ён ведае –
Іх выпівае да дна.
Ён на Землю сыходзіць аднойчы.
І шчаслівым той будзе навек,
Хто ўбачыць блакітныя вочы
І позірк яго з-пад павек.
Я малюся, алень мой, сэрцам:
Як гасцюеш ты на Зямлі,
Каб страла чалавечая смерці
Твае не разбіла дні.
Каб твой луг у брыльянтавых росах
Папараць-кветкамі цвіў.
Каб ты, на Зямлі, і ў нябёсах
Нам белай надзеяю быў.