Багацце ад продкаў – родныя словы,
Кожны з маленства ужо ганарыцца,
Няма прыгажэйшай за нашу мовы,
Толькі аб ёй трэба нам клапаціцца.
Каб не загінула, каб зноў жыла,
Каб кожны малы на ёй размаўляў.
Мова ўвесь час побач з намі была,
Кожны паэт яе абараняў.
Зараз жа што? Дзе мова, дзе вера?
Дзе тое, што была каштоўнасцю нашай.
Быццам та знікла, заснула з няверу,
Ці заглынулася англійскай кашай.
Родных герояў нам памятаць трэба,
Яны праслаўлялі нашу Радзіму.
Парой не было ў іх кавалачка хлеба,
А зараз на творы з здзіўленнем глядзім іх.
Вынік адзіны: час прасынацца!
Сэрцам трэба нам зразумець –
Мова павінна зноў аднаўляцца,
Радаваць нас і квітнець і квітнець!