Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2012

Сярэдняя: 3.4 (29 галасоў)

Слоў лішніх не гавары.
Ты чуеш – голас мой знік
нідзе
Толькі нідзе, дзе без цябе,
дзе не вярнуць.

Ноч возьме сьлёзы дажджу
Не спёка, не ухаджу,
ў вадзе,
Не пакідай, не забывай.
Я так хачу.

Ты можаш - мяне не любіць.
Ты будзеш - масты прахадзіць.
Ты ведаеш - як шкадаваць.
Не спаліць на дажджы - крок назад.

Слоў меней маю ў цябе.
І меней любіш мяне,
тваю,
мову тваю, душу тваю,
што не вярнуць.

Хай будзе нешта маё
Хай ладны будзе настрой.
Тваю
мову тваю, душу тваю
я не спалю.

Ты можаш - мяне не любіць.
Ты будзеш - масты прахадзіць.
Ты ведаеш - як шкадаваць.
Не спаліць на дажджы - крок назад.



Сярэдняя: 3.8 (6 галасоў)

В.
Верыш, людзі прымаюць ўсё на веру. Асабліва, калі жывуць па-першаму разу. Так непрыхавана і ў тваёй манеры — складаць Жыццё з пазлаў. Часам палохае толькі твая нічыйнасць, не адасобленасць нават, не чужароднасць, а прыналежнасць нікому і вершаправоднасць праз пазванок спіны з аддачай у шыйны. Вера, юродзівых столькі, што хочацца плакаць, скінуць усё шалупінне з душы агрубелай. Гэта сваяцтва нямое пяра і наждаку — адшліфаванае сэрца да сцёртасці белай. Проста да болю шкада разбураных гнёздаў, лялечных гнёздаў тваіх пасівелых анёлаў. Людзі на іх глядзяць панура і злосна, ты ж — са слязмі выцягвала іх з-пад колаў. Рыфмы праходзяць наскрось, як бронхаскапія. Мы распранаем словы, сэнсы гвалтуем. Песенькі “ню” і шэдэўры кулінарыі зноў анулююць сябе і час анулююць. Ведаеш, што бывае з тым, хто не верыць? Вершы бясконцых жыццяпісаў і назваў, запламбаваныя ў нямую паперу — насмерць. Цішэй! Бог ёсць, толькі Ён па-за веравызнаннем, Вера. Веравыгнаннем…



Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

Вецер б`ецца ў шыбу,
Вые ваўчыным рыкам.
Завіруха ўсё вышэй
Гуляе з бялюткім снегам.
Скразнякі гуляюць па хаце,
Заносячы холад у печы,
Задзьмулі адразу свечы.
У куце - малы на руках у маці.
Чорная тканіна завесіла
Тэлевізар, люстэрка
І толькі вісіць калыска,
Якая калыхаецца імгненнямі.
А пасярод хаты труна
І ляжыць у ёй маладая,
Маладая прыгажуння-дзяўчына
З блакітнымі вачыма...

Беларусь!Беларусь!
Згублена мова матчына.
Пахаранілі адразу ўсё:
Этнас,народ і нацыю!



Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Вясна. ВРІ. Краіна на каранціне.
У гэтай краіне даўно не можацца жыць.
Зламанае сэрца лопнула ў спружыне.
Баліць…

І хто адшукае яго ў грукаце слова,
зламаным і хворым у дадатак яшчэ і б\у.
У тым перадсэрдзі — аскепак Айчыны свінцовы,
у гэтым — табу

на цябе. Запішы на вясенні рахунак
банальныя рыфмы — капежны рэчытатыў…
Сягоння мяне твой кантрольны ў лоб пацалунак
забіў.



***