Мова роднай хаты
Лупцавалі не раз беларуса—скарыся!
І турмою палохалі пан і паняты.
Толькі лепей застацца без волі і хаты,
Чым ад мовы свае адрачыся.
А над намі цяпер плётка пана не свішча.
Толькі з мовы сваёй робім мы папялішча…
На каго крыўдаваць і вініць каго будзем,
Калі матчыну песню мы страцім, забудзем?
Супраць рускае мовы нічога не маю,
Галаву перад ёю я нізка схіляю.
Але ёсць на зямлі край да болю любімы,
Толькі ў ім па-сапраўднаму будзеш шчаслівы.
Дык, скажыце, чаму ў гарадах беларускіх
Большасць надпісаў-шыльдаў чамусьці па-руску?
Быццам роднае мовы зусім там не маюць,
Як замежную, у школах яе вывучаюць.
Калі шчыра, дык толькі ў мясцінах вясковых
Чуем мы мілагучную родную мову…
Але едуць у горад вучыцца дзяўчаты
І з сабой не бяруць мову роднае хаты.
Бо прызналі яны: не прэстыжна, не модна
Везці ў Мінск яе, Віцебск, у Брэст альбо Гродна.
У вучылішчах, школах і ў садзіках новых,
Не пачуеш амаль свае роднае мовы.
Бо ўсхваляючы любы свой край беларускі,
Усе пішуць, чытаюць чамусьці па-руску.
Мова родная ўсім нібы падчаркай стала,
Быццам людзям яе шчырых слоў не хапала.
…Калі крылаў няма—не ўзляціць увысь бусел,
Калі мовы няма—няма нас, беларусаў.