А мы, як дзеткі-немаўляты,
Ніяк не можам адпаўзьці
Ад калыскі, дзе сьпеў матчын,
Не замаўкаючы гучыць.
Забыць не можам мы маленства
І гадоў тых веснавых,
Калі ў пачуцьцях самых першых,
У сьвет, закаханасці няслі,
Ды і яно - не забывае,
Прыходзяць явай і ва снах -
І, быццам, сонейкам іграе,
Зноў, на саломенных снапах,
Ды і яно - душы убраньне,
Якая, мабыць, тым жыве,
Што на змярканьні просіць раньня,
З расой алмазнай на траве.
-28.03.12.