Мяняецца настрой мой штохвілінна,
І сьляпая злосьць вядзе ў туман.
Ну як жа ты, звычайная дзяўчына,
Мой розум з сэрцам увяла ў зман?
Ну колькі клясца мне перад сабою,
Што больш не буду сабе сэрца рваць?
Наеўся клятвай, нібы кілбасою,
Ды так, што пачало ванітаваць.
Цяпер жа - чаго варты тыя клятвы?
У маіх пачуцьцях зблытаны ўсе карты,
Пасьянс не склаўся для мяне зусім...
Я ведаю: мяне ты зразумееш!
Хаця наўрад-ці ўжо тут штосьці зьменіш...
Прымі мой lіebe dіch, перадусім...
(Менск
17.02.15
трэць на дзесятую вечара)