Імжыць.
Нібыта, зь неба словы
Казычуць прахалодай твар.
Ім жыць
І кожны раз нанова
Складаць камусьці лемантар.
Вучыць
Пра вечнасьць і прастору,
Пра час, пра існасьць,
Сэнс і сутнасьць,
Каб апраўдаць тваю прысутнасьць
Ў вар’яцкім чалавечым моры,
Якое ні ў журбе, ні ў горы
Не заціхае,
Не маўчыць…
Імжыць.
4/01/2015