На гузікі зашпілена старанна
ад побыта штодзеннага пакут,
ад мітусні ў чарзе за шыбай крамы,
і выгляд пакамячаны крыху-
ен, як і ты, трывожны, ненаўмысны,
з грабеньчыкам у русых валасах,
падкрэсліўшы сумленна рэчаіснасць,
з авоські пазірае каўбаса,
агорнута ў паперу шэрых будняў,-
няма тых шаляў, каб узважыць рух,
а час мінуў- ці хутка, ці марудна-
неспадзявана душу праглынуў.
Нібыта ўчора птушкай заручонай
з лагодай ты лятала праз натоўп,
вяселкаю спавітая- учора,
а сення ты кабета ў паліто.