Мулка на цені сваім пастушку. Жмурыць блакітныя вочы і сумна Ў неба глядзіць і чакае, пакуль Воблака Сонца ў кішэню засуне.
Зрэдку ўздымае цяля галаву I на раку пазірае. Цягнецца пуга далей у траву, Ды пугаўё не пускае.