Вечаровай вулiцай крочу,
а на тварах трывога i жах.
Кожны ў думках свабоды хоча,
нiбы ў клетку загнаны птах.
I паўсюль сустракаю я вочы,
што стамiлiся несьцi крыж.
Можа шлях свой згубiлi ў ночы,
цi прамень,што сьвяцiў iм звыш?
Дык няўжо мы ня людзi болей,
i ня здолеем выбраць шлях?
Заўтра сядзем на новых коней -
залунае свабоды сьцяг!