Завірыла завіруха захмялелая –
не прабіцца, не пралезці, не прайсці.
А навокала, як бездань чорна-белая,–
страшна згінуць, а дарогі не знайсці.
Не прысядзеш, не заснеш і не забудзешся,
крочыш крок за крокам, а куды?
Ашалелага прастору не дабудзішся,
замятае вецер рэдкія сляды.
Безвыходнасць, роспач да адчайнага...
А надзея ўсё-такі жыла.
Крок за крокам...
Зоркай незвычайнаю
бліснулі агеньчыкі сяла.