У старым горадзе быў будынак
і на ім мясьцілася мансандра.
У той мансандры мешкаў інак
Ды вечарамі крэмзаў ём асадкай.
Пра тое, што бачыць з вышыні
Амаль птушынага палёту.
Пісаў ён проста ды ад душы,
Але па праўдзе ды без намёку.
А на падлозе аркушы сьпісаныя.
і на ложку, і на стале.
Гараць працы колерам барвы,
Бо ніхто йх не выдае.
Усе эмоцыі праходзяць шляхам:
Глузды-рука-асадка-аркуш.
Нездарма ў яго называецца жахам
Наступствы ягоных заўчасных спакус.
Сканаў наш інак у цалкай самоце.
Бяз грошай, бяз ежы, у адзеньні.
Знайшлі яго цела а трэцяе ночы...
Проста солі папрасіць хацелі.