Нам запаведана спрадвеку: “Не забі!”
І Богам дадзены Любві Закон Адзіны.
Але мы звязаны законамі Зямлі
І патрабуем кары жорсткай для павінных.
Хаця не мы ўдыхнулі ў іх агонь жыцця…
Хоць і не нашых блізкіх злодзеі знішчалі…
Але так дзеецца… Іх судзяць… І суддзя
Прысуд смяротны лепшым выйсцем абвяшчае.
У залі стогне той, хто родных пахаваў
З-за гэтых вырадкаў, што зараз – вочы долу…
Але… Усё ж… Ну хто… калі нам права даў
Забіць забойцу – з грамадзянскага дазволу?!
Караем цела. І дарэмна. Хворы дух.
А цела – так – недаўгавечная прылада.
Яго зніштожым – ды не спынім вечны рух:
І злыдня дух спадзе вар’яцкім брудападам.
З жывымі думкамі нянавісці і зла,
Якіх ніхто цяпер ужо не затрымае,
Ён распаўсюджвае вакол насенні тла,
Хаця магчымасці для дзеянняў не мае.
Таму і цягнецца, і лепіцца да тых,
Хто на яго падобны ўнутранай істотай,
Каб узмацняць сабой нялюдскі нораў іх
І падштурхоўваць на злачынную брыдоту.
А каб пакінуць тое цела, не знішчаць,
Умоў шчамлёткамі травіць карэнне злое
І цвёрдай воляй жорсткі дух кантраляваць –
Мо не расло б страшэннай лаваю благое?
Калі ж забойстваў узаконеных працяг
Злачынстваў колькасць не змяншае – памнажае,
Тады навошта пазбаўляць нябог жыцця?
Такая мера ўсіх праблем не вырашае!
Людскіх ізгояў варта хворымі лічыць
І ратаваць, як ад хвароб такога роду, –
Святлом любві іх душы квёлыя лячыць,
А моцным целам не даваць былой свабоды.
Не трэба смерці! Каб не зведаць той бяды...
І забіваць, і пагарджацца нават хопіць!
Усё злачынствы нараджаюцца тады
Калі любоў і разуменне ў недахопе.
11.10.2010