На поўнач ад Менску,
Трыху на ўсход...
Сядзіць варажбея...
Ад Капішч іх Род...
Сядзіць і трывае.
І позіркам б'е
Ўсіх хто ласкае,
Жыццё ў дзірване...
Прыходзе да кругу
Які з камянёў...
Там Руны кідае...
Каб мець Мары сноў...
Што Руны адкажуць,
Каб Веды жылі.
Каб шчасце лілося
Ў родным Краі.
Сядзіць і варожыць,
Трыху прыўстае.
Ёй поўня спаможа
Гуляць па вясне...
Дзе Зоркі так блішчуць.
Нібы ты ў сну.
Дзе думкі блукаюць...
Ў Млечным Шляху...
Вогнішча пылае,
Толькі іскры ляцяць.
Каму, што зазяем
Ланцуг свой, зламіць ці абраць...
Дзе Вера ў Народзе
За ісціну б'е...
Калі атрымаем,
Ніхто ні скуе...