Нашчадкі арыяў
Мы злеплены з белага цеста
і маем арыйскую кроў,
на згубленых сцежках Авесты
сабе мы шукаем сяброў.
Вяртаем мы памяць былую,
бы кросны забытага тчом,
і вучымся цемру начную
агнём рассякаць, як мячом.
У думках начуе трывога,
і з сэрцаў не вырваны страх.
Нас Месяц бароніць ад злога,
і Сонца паказвае шлях.
Той шлях, што свядома абраны
для бітваў, а не для пацех.
Мы смех прыкладаем да ранаў –
і раны загойвае смех.
Травой прарастаць нам праз пліты
салодкай ці злоснай маны,
нас вецер паўночны паклікаў
змагацца за водар зямны.
Нам вецер не выстудзіць грудзі –
мы веру яго прынялі.
Былі мы, ёсць сёння і будзем
на гэтай ці іншай зямлі.