Чаму грусціш, мая радная?
Чаму у глазах тваіх пячаль?
Каб быццам кажаш ты “адна я,
Як Пастэрнакава свяча…”
Ты не адна! Мяне паслухай:
Калі настаў нядобры час,
Вазьмі вядро, да рэчцы рухай,
І там жыцце сустрэне нас.
Каб быў усягда настрой бадзёры,
Ты вудачку сваю закінь
У нашы мудрыя вазёры,
Дзе абітае вумны лінь.
Глядзі, клюе! Хутчэе дзёргай!
Што прынясе цябе вуда?
Так многа рыбы вельмі добрай
Храніт айчынная вада!
Тваі глаза блішчаць, як зоры,
Вісіць платвічка на вудзе,
Скажы жа дзякуй ты вазёрам,
Што не пакінулі у бядзе!