Нашым часам прытулак магчымы адно на кладах,
Крумкачыныя брэхі прыняўшы ў сябе ўнутрывенна.
Тут упокат бамжы з чыхіру не стаяць на нагах,
I ты, вернучы нос, разумееш, што існае – тленна.
Паблукай паміж костак, хаця б з абавязку журбы,
I патроху адчуй ўсю бязважкасць фамільнага праха.
Абарвалася сувязь часоў, летуценне нібы…
Скажаш, быццам няма на душы ані кропелькі страха?
Мы на косці забыўшыся, цалкам зракліся крыжа…
Нат у ціхім «бывай» ёсць цыяністы смак катастрофы.
Гэта толькі здалёк вершаліны прывабныя, а
Чым бліжэйшы Алімп, тым падобнейшы ён на Галгофу.
Жыць цішэй бы патрэбна, далей ад страсцей і гурмы,
Бо самога з глыбінь ужо цягне вудзільніцкі венцер!
Абарвалася сувязь часоў – гэта горай чумы,
Што нутро замарожвае льдом, быццам студзеньскі вецер!
Навучыся пакоры ля мёртвых, не будзь гаваркі!
Што славесны той пыл немаце, у слязінах памытай?
Памаўчы са спагадай – і, мусіць, тады мерцвякі
Пададуць табе чулыя рукі з бязмежнасці цьмы той.
Памаліся, а потым уцяміш, навошта і дзе
Ты вучыўся тузе на пацеху зямное юдолі.
Вось Антыхрыст насустрач са словам і справай ідзе,
I цытаты з яго зубраць дзеці бязвінныя ў школе.