Я ехала ў ліфце роддома.
Мне скора ражаць.Ну а ёй
Тралейбусам ехаць да дома
Ў абшчагу.Ўжо не адной.
"Ну,што,не сустрэлі сыночка?"
Спытала ў халаце сястра.
Яна адказала:"Я маці-адзіночка."
І хутка на выхад пайшла.
Сястра ў догонку:"З мосточка
Так лёкка скокнуць маладой.
Завуць цябе маці-аднаночка.
І што ў галаве ў такой?"
У сэрцы маім тыя словы
Дагэтуль балюча гучаць.
Не бойся агідныя мовы!
Не бойся Любіць і Ражаць!