Не са злосьці — па звычцы такой —
Глыб нябесная сьвет аплёўвае.
Што за радасьць яе, сталёвую,
Павітаць і ўпісацца ў спакой,
У закончанасьць сьветла-шэрую,
Сонны подых сырога дня.
Той удачы ня надта і веру я —
Быццам з долу рубель падняў.
Просты, зьзяе ў гразі і ў погані,
І каштуе чагось яшчэ.
Што за шчасьце між днямі воглымі
Чуць, як ціша ў душы цячэ.
Хто з трывогаў і нерваў вытканы —
Разумее каштоўнасьць дзён,
Калі бачыць, нарэшце, ён
Сьвет, прашыты спакою ніткамі.