Не толькі птушкі кахаць умеюць,
Кахаць умеюць яшчэ і людзі
І не ўкрадкам, калі сцямнее,
А на вачах, калі помстай судзяць.
Не адступае з душы каханне,
Калі жалезам калёным смаліць
Цябе вядзьмарства, на развітанне,
А ты жывеш, як людская памяць.
Выходзіш з багны, ідзеш пустэчай,
З сваім каханнем такі адчайны!
І не страшаць цябе бойня, сеча,
Бо ты кахаеш і ў гэтым тайна
Твае жывучасці і натхнення,
Непераможнасці твае мэты,
Бо перад Богам тваё сумненне,
Як на далоні, праменьчык свету.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116060502131