Не закранеш ты маё сэрца больш ніколі
І не запаліш свет маіх вачэй.
Зязюляй шэрай закуваю ў чыстым полі,
Захутаюся ў адзенне восеньскіх начэй.
Маю душу аднойчы моцна ты параніў,
Падрэзаў,нібыта,птушачцы крыло.
Якой бы азбукай цяпер не барабаніў -
Ужо да цябе , няма таго,што раньш было.
Не стукае ўжо сэрца ў грудзях шалёна,
Не граюць вочы промнямі святла.
Затухла полымя кахання і штодзённа,
Павага і давер у нячуласці цяпла.
Агідна так становіцца на сэрцы, і балюча,
Унутры ад болю ўжо крывавы след.
-“Клін выбіваюць клінам” –
раюць мне рацэпт гаючы..
Ды толькі не ўсё праходзіць хутка і ўслед.
Вельмі цудоўны верш. Перадае
Вельмі цудоўны верш. Перадае сапраўдныя пачуцці. Дзякуй вялікі!