Нечаканая госця прыйшла, не спытаўшы дазволу:
без званка тэлефоннага, без папярэднiх дамоў –
уварвалася яркай маланкай у сэрца і голаў,
апалiла паглядам – і зрынула неба само.
Бы крэплёным вiном, апаiла душу неспакоем.
Затуманiла розум, агонь у пачуцці звяла,
i прымусiла стаць i ўраганам, i бурнай ракою,
i "рачулкавым" сонцам, i хваляй у пырску святла...
Павяла за сабой. Басанож. Па нязведаных сцежках.
Па такiм бездарожжы, што ногi збiвалiся ў кроў.
Толькi шлях "да нябёс" не арлом абярнуўся, а рэшкай –
i "шчаслiвая зорка", як знiчка, зляцела ў "зеро".
А знiкаючы, чыркнула – "шахнула" "тварам аб глебу"
i крыху не дабiла (забыўшы: ляжачых не бьюць).
I пакiнула жыць-памiраць мiж зямелькай i небам
i вініць у нядолi сябе... і жыццё-каламуць.
Ды аднойчы...
О дзiва! –
вярнуўшыся ранiцай шэрай,
страпянула душу –
i амыла сутонне ўнутры.
I святло запалiла,
узняўшы надзеяй i верай,
i адправiла ў свет:
"Не сумуй! Вылучай i дары!
Для сябе не шукай анiчога, а блiжнiм i дальнiм
не шкадуй – анiкому – цяпла: анi ўчынканў, нi слоў..."
Гэтым вось i жыву.
Ты адна мне – Маяк ратавальны.
I не Госця цяпер –
Гаспадыня,
Царыца –
Любоў.
23.07.2018