Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

любоў

Сярэдняя: 4.6 (26 галасоў)

Ад любві да нянавісці – крок.
Як зрабілІ, так і адышлі
Ў адзіноцтва – ад Бога урок,
Каб адзін аднаго бераглі.

А калі ўжо знясілелі жыць
У пустэчы сваёй – "сэ ля ві" –
Не сумуйце: ўсё можна змяніць –
Ад нянавісці крок да любві…

14.07.2010



Яшчэ не ацэнена

Будзь у свеце святлом. Незгасальным. І ў думцы, і ў слове,
і ва ўчынку — любым, як у цемры паходня, свяці!
I ўсе "дзеі" свае насычай выпраменнем Любові,
ратавальней якой анiчога няма у жыцці.

Асвятляй ёю ўсіх, не мiнаючы хмарна нікога: :
і сваіх, і чужых, незалежна ад слоў іх і спраў,
дабрадзеяў і злых, i не толькі сяброў, а й нябогаў —
з ліку тых, хто калiсь лютым ворагам блiжняму стаў.

Прабачай i даруй, успрымаючы ўрокi з падзякай.
Бласлаўляй і ратуй ад сумневаў і прывідных крыўд.
І ўзамен не чакай для сябе ўзнагароды — ніякай,
хоць бы ты і душу па шмачотках усю раздарыў.

А калі час надыдзе і цела прынесці ў ахвяру,
не шкадуй і аб ім — анічога не страшна аддаць
дзеля вечнай Любві,
і Жыцця, ніспасланага Дарам,
i такога Святла...

О, якое Яно — Благадаць!..



Сярэдняя: 4.1 (10 галасоў)

Я не ведаю, як гэта трасца завецца
і ці ёсць у ёй край ці мяжа:
ледзь убачу цябе, зноўку тахкае сэрца
і аслаблыя рукі дрыжаць.

Адчуваю: бяда! Адшукоўваю, дзе бы
ўратавацца ад стрэчы з маной:
ледзь зірнеш на мяне — і зрынаецца неба
і збягае зямля пада мной.

У жудоце такой ці далёка да згубы?
Ды вось дзіўна — хоць падай, хоць стой —
што не толькі з чароўнае люстры Ют'юба
мучыць вобраз агучаны твой.

А адкульсьці знутры і аднекулі звонку
І не збегчы, і прэч не прагнаць...

Ты — усюль.
Ты — заўжды.
Ты — прывід-забабонка.
Ты ўсё разам: і багна, і гаць,

і захмарнае сонца, і ўзімку — залева,
і у маі — зіма — на гады.
І усё, што не з правага боку, а злева—

гэта — ты,
гэта — ты,
гэта — ты...



Сярэдняя: 3.5 (33 галасоў)

Я дзякую вам!
За любоў, дарагія мае
сустрэчнікі і спадарожнікі шляху зямнога, —
паплечнікі, звёўшыя тропкі — маю і свае —
на міг — і на век аб'яднаныя дальняй дарогай.

Я дзякую вам!
Як настаўнікам сэрца майго —
камусьці за ўрок (і за жорсткі, сябры, не крыўдую),
камусьці за ўзор і за прыклад яскравы таго,
як жыць, і любіць, і узносіць Тварцу "Алілуя!"

Я дзякую вам!
І вітаю, як сонца святло,
пачуцці і думкі высокія, ўчынкі і словы.
А хмаркі на небе... развеем, нібы й не было
між намі ніколі нічога даждліва-хмурнога.

Я дзякую вам!
І люблю вас, як тое дзіця,
якое, хаця й пасталела... да стану дарослых,
не вырасла з веры ў бясконцае свята жыцця
і ў тое, што ўсе мы — радня...
па зямлі і нябёсах.

05.2018